In klas 5 stond de afgelopen tijd een CKV-opdracht op de planning. De leerlingen kozen een schilderij van Teun Hocks uit. Een schilder/fotograaf die zichzelf in allerlei situaties neerzet. Het nodigt uit om daar een verhaal bij te verzinnen. Dat deden de leerlingen uit A5 ook. Iedereen koos een schilderij uit dat hem/haar inspireerde. Wat een mooie verhalen rolden eruit. Zo ook deze. Heel typerend voor de coronatijd! Een bijzonder inkijkje in het leven van waarschijnlijk heel veel leerlingen…

 

 

Het Coronadal

Tot nu toe was mijn tocht alleen over een rechte, gladde weg gegaan, met alleen hier en daar een klein gat in de weg. Nu is er voor me iets nieuws. Het bord aan de kant van de weg zegt “coronadal”. Mijn voorwiel rolt komt over de rand en ik begin meteen te rollen. In mijn hoofd ben ik thuis, er is alleen nog wat ik zelf wil, waar ik van hou. Geen verantwoordelijkheden, alleen series binge, boeken verslinden en eindeloos games spelen.  Ik ga op mijn fiets op mijn dooie gemak het heuveltje af. De warme zon op mijn gezicht een koel briesje door mijn haar en ik alle zorgen glijden van me af. Terwijl ik alles negeer en geniet van mijn rit, stapelen achter me, op mijn bagagerek al mijn verantwoordelijkheden op.

Door het steeds grotere gewicht ga ik sneller en sneller. Ik geniet ervan, onzichtbaar is wat er achter me verzamelt. Ik had me veel eerder moeten realiseren dat wat ik dacht dat een soepel ritje van een heuvel was, eigenlijk snel bergafwaarts ging. Met het gewicht van de wereld op mijn rug, kom ik aan in het dal. Wolken schuiven voor de zon. Het wordt kil. Verdrukt door verantwoordelijkheid denk ik: wat nu?

Ik blijf zitten, starend naar de weg vooruit. Ik kijk er tegenop. Ik probeer al mijn moed te verzamelen en stap weer op mijn fiets. Ik kom één meter omhoog, twee meter omhoog... en ik glij weer terug. Het is te zwaar. Ik kan hier toch ook niet blijven zitten? Ik neem even de tijd, rust uit, neem tijd voor mezelf, maar ik zal toch weer omhoog moeten voor ik bezwijk. Ik doe nog een poging, en nog een. Ik kom steeds een stukje hoger. Met elke meter die ik klim komt de zon weer terug en valt er wat last van mijn bagagerek. Het is niet makkelijk en soms glij ik weer een stuk terug het dal in, maar ik weet dat als ik eenmaal boven ben, er weer een gladde weg ligt te wachten. Ik ben er nog lang niet, maar ik kan nu niet opgeven.

 

Naar het overzicht